Jestem identycznym jak Ty sobą

Ile razy chciałaś ubrać te oryginalne zielone rajstopy do pomarańczowej sukienki z wycięciem na całe plecy, a ostatecznie zjawiałaś się na spotkaniu w klasycznej małej czarnej długości za kolana? Jak często już stałaś w długiej kolejce z upragnioną szminką we wściekle fioletowym kolorze, którą ostatecznie odkładałaś na półeczkę, kiedy przed Tobą stała już tylko jedna osoba i wybiegałaś szybko ze sklepu, aby tylko powstrzymać chęć jej zakupienia? Tym samym ściągałaś na siebie pościg pana ochroniarza, który Twój bieg uznał za chęć niewinnego ,,pożyczenia" sobie bez uprzedniego wyciągania Twojej złotej karty kredytowej rodziców z portfela.

W obecnych czasach głosimy idee indywidualizmu, krzyczymy hasła w obronie jednostki.

Każdy powinien być sobą, to inne jest piękne. 

W rzeczywistości wszyscy pragniemy przynależeć do określonej grupy. Choć każdy jest wyjątkowy, zupełnie różny tak samo jak nie ma dwóch jednakowych płatków śniegu, to jednak nadal pragniemy być częścią większej całości co wydaje nam się niemożliwe jeżeli będziemy choć w niewielkim stopniu odstawać od należących do niej ludzi. W związku z próbami ,,wbicia się" do ,,ekipy" zmieniamy niepowtarzalnego siebie w powtarzalnego obcego.

Porównywanie dziś to norma. Zaczęło się wcześnie, ponieważ zaraz w szkole podstawowej. Zebrania rodziców to fantastyczny przykład na to, gdy zaraz po rozdaniu przez panią wychowawczynię karteczek z wypisanymi ocenami, mamusie zamiast patrzeć na wyniki swoich dzieci zakładają dla niepoznaki markowe przeciwsłoneczne okulary z wielkim logiem Gucciego i zerkają ukradkowo na boki co z języka polskiego dostała Ania, a ile uwag zgarnął Karol. W domu na każdą Twoją argumentację o wysokim poziomie trudności sprawdzianu uzyskujesz szybką kontrę niczym w grze w tenisa: ,,Bartkowi jakoś się udało dostać pozytywną ocenę. Można? Można!". Dalej w gimnazjum wyszukiwanie po wszystkich drogeriach w mieście identycznego odcienia błyszczyka co ma Karolina, ponieważ musi być to dokładnie cukierkowy róż, żaden tam pudrowy czy fuksja, to przecież kolosalna różnica! W dalszej kolejności jest zapisanie się do drużyny siatkarskiej, do której należy przeszło połowa dziewczyn z Twojej klasy. To nic, że zwykle na w-f podrabiasz zwolnienia, bo od samego przebierania się w dres bolą Cię wszystkie mięśnie i masz zakwasy. Poza tym nie po to rano wstajesz dwie godziny wcześniej, żeby potem wszystko spłynęło wraz z potem, kiedy pani wfistka każe Ci przebiec za karę jeszcze dodatkowe kółko wokół szkoły za plotkowanie podczas biegu z Anką o tym co upolowała w lumpeksie.

Mamy być TACY JAK... reszta zdania zależy od sytuacji. Schemat jednak pozostaje ten sam, zawsze ,,TAKI JAK", a nie ,,po prostu TAKI". Nasza wartość budowana jest na przynależności. Ten kto ma 541 znajomych na Facebooku to pewnie spoko gość skoro ma tylu przyjaciół. Osoba mająca ich kilkunastu to pewnie zamknięta w sobie, podbierająca na szkolnych zabawach ścianę w obawie o jej zawalenie szara mysz z którą chyba chodzisz na matematykę, ale nawet nie jesteś pewien. Zresztą o jakich imprezach mowa, przecież zapewne jedyną jej rozrywką jest wyszywanie w ciemnym pokoju różowych sweterków z wizerunkami kotków na drutach i czytanie z latarką pod kołdrą japońskich komiksów. Nie ma Facebooka? To prawdopodobnie w ogóle nie istnieje.

Okazuje się, że w obecnych czasach najciężej nie jest być perfekcyjną panią domu, kiedy jesteś matką sześciorga małych diabełków, które witają Cię każdego ranka rozkosznym widokiem kawałków jedzenia trafiającego na każdy fragment podłogi, ściany i sufitu, ale nie do buzi. Nie jest też wcale ogromną próbą bycie lojalną przyjaciółką w momencie kiedy koleżanka zdradza Ci sekret jej życia o poddaniu się operacji odsysania tłuszczu z okolic ud, a inna pyta Cię: ,,Co tam ciekawego u Patrycji, wydaje mi się, że schudła, ciekawe jak tego dokonała, nie wiesz może?" Błahostką jest także bycie wierną partnerką podczas spotkania po latach z Twoją starą klasą z liceum na której Twój obecny narzeczony nie mógł się pojawić z racji nawału pracy, a Ciebie prosi do tańca Twoja pierwsza miłość z którą w wieku szesnastu lat planowałaś ucieczkę z domu i huczne wesele. Najtrudniej jest być... sobą bez krępacji i wstydu.

Dużym krokiem jest samoakceptacja, wielkim duma z niej, a milowym  podkreślanie tej swojej odmienności.

Brońmy swojego ja. W dzisiejszych czasach jak widać to bardziej zagrożony gatunek niż objęty ochroną orzeł bielik, a jego wyginięcie jest równie prawdopodobne jak to miało miejsce w przypadku dinozaurów i mamutów.

Bądźmy więc inni, może i dziwni, czasem odrobinę śmieszni, ale za to dumni. 

Co uważacie na temat zmiany własnej osobowości, 

byle tylko wpasować się we wzór wokół?
Co lepsze:
Być sobą czy być jak cała reszta? 

Zdarzyło Wam się zachowywać inaczej,

aby tylko inni Was polubili? :-) 

Related Items featured Lifestyle