Nie narzekam, jestem wdzięczna

Dryyyń, dryyyń, dzwoni i dzwoni budzik - Twój nieodłączny choć wcale nie ukochany kompan dający w sposób dosadny znać o swojej obecności każdego ranka. W głowie kiełkuje myśl o bestialskim zakończeniu jego żywota i rzucenia nim o ścianę w geście rozpaczy, że czas na sen się skończył, zwłaszcza, że właśnie nadchodził jego kulminacyjny moment kiedy miało wreszcie dojść do happy endu z Twoim ulubionym, sławnym aktorem. Zrezygnowany i załamany musisz wytoczyć się z cieplutkiego łóżka, któremu chyba nagle w magiczny sposób wyrosły macki, które próbują Cię w nim zatrzymać jednak oznacza, to... że czeka Cię kolejny dzień, który możesz przeżyć.
Twój ukochany sąsiad zza ściany właśnie sprawił sobie na urodziny ku radości lokatorów z całego bloku... akordeon! Podszedł do zakupu bardzo poważnie i z ogromną fascynacją rozpoczął zapoznawać się z tym instrumentem mając chyba ambicję do dostania angażu w filharmonii. Ćwiczy więc sobie na nim z radością od wczesnego rana kiedy Ty jeszcze przewracasz się w łóżku na drugi bok do późnej nocy kiedy usiłujesz dosłyszeć słowa wypowiadane z telewizora przez bohaterów ulubionego serialu. Najchętniej wyrzuciłbyś instrument przez okno, (opowiadając później, że pod jego nieobecność słyszałeś chyba podejrzanych mężczyzn majstrujących przy zamku jego drzwi, a to, że zginął jedynie instrument, a wszelkie kosztowności pozostały wcale nie wydaje się dziwne) tak bardzo nie mogąc już znieść tego fałszu jednak oznacza to... że możesz słyszeć.
Koleżanka prosiła Cię abyś załatwił dla niej stempelek na dokumencie w urzędzie, bo ona dostała zaproszenie do kina, a data musi być nadana właśnie dzisiaj przez co Ty odpowiadając na prośbę pobierasz numerek i z radością stwierdzasz, że przed Tobą w kolejce jest ZALEDWIE 68 osób i przyjdzie Ci spędzić tam najbliższe trzy godziny. Kiedy nareszcie zbliża się koniec Twojej męki, a przed Tobą stoi już tylko jedna osoba pani urzędniczka oznajmia, że właśnie nadeszła pora jej przerwy na kawę. Kolejne trzydzieści minut stania, a jak dojdzie do kawy ciasteczko to i czterdzieści pięć minut. Masz ochotę udusić koleżankę i w myślach życzysz jej aby film okazał się tasiemcem i dostanie nominację do ,,Złotej Maliny", a facet po wszystkim zamiast do tej ekskluzywnej restauracji, o której szczebiotała, że NA PEWNO ją zaprosi, postawi jej cheeseburgera w McDonnaldzie. No dobrze, będziesz łaskawa niech jeszcze szarpnie się na frytki. Spędziłaś więc cały dzień w kolejce dla jednego małego znaczka na kopercie, którego z lupą by szukać jednak oznacza, to... że nie jesteś sam i masz wśród siebie bliskie osoby, które ufają Ci i chcą zwracać się właśnie do Ciebie o pomoc.
Miał być pięciogwiazdkowy hotel, a okazało się, że standard zasłużyłby może jedynie na trzy ale to i tak przy Twojej ogromnej łaskawości. Przecież poranny posiłek przywieziony przez obsługę hotelową zawierał jedynie chleb tostowy, pełnoziarnisty, croissanty, TYLKO jeden rodzaj szynki i sera, phi skąpcy. Sok też z kartonu, a mógłby być przecież świeżo wyciskany.  Do tego kawa i herbata to przecież norma, nic nadzwyczajnego. W telewizji też zaledwie 106 kanałów... a WiFi słabiej odbiera w łazience. Co to za hotel, nie tego oczekiwałeś... To jednak oznacza, że masz zarobki i możesz sobie pozwolić na odpoczynek i wakacje. 

Dlaczego zamiast narzekać, złościć się i nieustannie marudzić jakie to wszystko jest ,,be", nie będziemy po prostu...

wdzięczni.

Powody dla, których rzadko używamy słowa dziękuję:

Przede wszystkim często jest tak, że nie doceniamy tego co mamy uważając, że nam się to po prostu należy. To dla nas oczywiste, że mamy dach nad głową czy dwie sprawne ręce. Dlaczego mielibyśmy tego nie mieć? Ano moglibyśmy, nie brak bowiem takich, którzy nie doznali nawet tego co dla nas jest jedynie oczywistością i zupełną normą. 

Z drugiej strony wdzięczność postrzegana jest ze słabością. Dziękując za to co posiadamy, przyjmujemy, że dostaliśmy już wszystko i na tym koniec. Każdy z nas jednak chce być uważany i widzieć siebie jako ambitnego, dążącego do tego aby zdobyć szczyt, a nie cieszyć się z drobiazgów, które nie są przecież niczym niezwykłym skoro doświadcza ich niemal większość ludzi. Mam sprawny samochód i co z tego? Sąsiad też ma, a do tego lepszy rocznik. 

Czym jednak jest wdzięczność? 

Jak wynika z badań przeprowadzonych przez Liv Larsson podobno im częściej wyrażamy wdzięczność tym więcej znajdujemy powodów do jej doświadczania. Za docenianiem tych wszystkich dóbr idzie większe dostrzeganie i otwartość na to co nas otacza, akceptacja i zainteresowanie światem, wzmożona świadomość i intensywniejsze przeżywanie. 

Wdzięczność ma moc! 

Wydaje Ci się, że docenianie tych codziennych drobiazgów ma niewielką siłę sprawczą? Skądże znowu! Wyrażenie wdzięczności pomoże zapewnić lepsze samopoczucie, bowiem wtedy wysyłasz komunikat: ,,jestem szczęśliwy, jest dobrze", a świat także dostrzega, że rzeczywiście tak jest. 

Co więcej pozwala Ci na większe działanie, bowiem dostrzeżenie całego tego dobrodziejstwa, zdanie sobie sprawy, że tyle już masz, że masz siłę i energie pozwala Ci na dalsze działanie i rozwój. Jest niczym motor napędowy do aktywniejszego podejmowania wyzwań. 

Wyrażając natomiast uznanie wobec innych mamy wpływ także i na nich pozwalając im na zrozumienie jak ważną rolę spełniają w naszym życiu i jak doceniamy to co dla nas robią dzięki czemu mogą poczuć się wyjątkowo.

Otwieramy się na wdzięczność 

Niektórym przychodzi to automatycznie inni muszą wyćwiczyć w sobie nawyk dostrzegania tych małych rzeczy i wyrażenia ,,dziękuję" za to, że istnieją i mogą ich doświadczyć. To jednak jest do zrobienia! 

Możesz więc każdego dnia zaczynać poranek od spojrzenia w lustro i wypowiedzenia na głos: ,,Czeka mnie kolejny piękny dzień", co z tego, że na dworze leje jak z cebra i zamiast sandałków musisz przybrać kalosze. 

Kolejne ćwiczenie: Każdego wieczoru, z zegarkiem w jednym ręku i długopisem w drugiej dłoni postaraj się w ciągu pięciu minut wypisać wszystkie miłe rzeczy, które zdarzyły Ci się w ciągu dnia.
Mogą być to wielkie sukcesy jak zdobycie awansu, a także drobne przyjemności jak znalezienie dziesięciu złotych na ulicy czy jabłko podarowane od miłej staruszki na straganie. 

Nie popadajmy w przesadę

Nie chodzi bowiem o to aby dziękować za niemal wszystko. Wtedy bowiem przestajemy rzeczywiście doceniać rzeczy tego warte. Staje się to niemalże obowiązkiem i rutyną, przestaje być również naturalne i szczere. Nie wyrażaj więc wdzięczności dlatego, że musisz tylko dlatego, że naprawdę czujesz, że masz za co dziękować, ponieważ tylko wtedy wyszukiwanie powodów do zadowolenia nie stanie się męczącą powinnością. 

Za co jestem wdzięczna? 

Nie mam wzrostu modelki i raczej nie zobaczycie mnie na okładce Vogue, nie mam na koncie jedynki z sześcioma zerami, za które mogłabym kupić sobie rezydencje na Hawajach, na Majorce i jeszcze na Seszelach. Śpiewać na głos lepiej także nie będę, bo mogłoby się to skończyć telefonem po odpowiednie służby porządkowe z obawą czy kogoś przypadkiem nie zarzynają, ogłuszeniem sąsiadów, a szyby mogłyby rozlecieć się w drobny mak, a za ponowne ich wstawienie chyba bym zbankrutowała. Nie chodzę na wykwintne bankiety gdzie podawany jest szampan o równowartości sportowego auta, a jedynie domówki przy chipsach i paluszkach. Za cenę ubrań z mojej szafy nie wykarmiłabym paru miejscowości i na żadnym nie dostrzeżecie loga Chanel chyba, że je tam sobie domaluje markerem. Na obiady także nie zjadam blinów z łososia sous-vide z musem z liści nasturcji, granitą z buraka i kwaśnymi czarnymi porzeczkami lub też smażone foie gras z werbeną cytrynową oraz delikatnym wywarem z jabłka z dodatkiem rozmarynu, a makaron z sosem. Urlopu nie spędzam na hamaku pod palmą ale na leżaku pod działkową czereśnią. Nie jestem też wachlowana liściem przez opalonego cudzoziemca, który jednocześnie przynosi mi w kieliszku Cosmo, a odpalam sobie stojący wiatrak i popijam lemoniadę (w wersji dla czytelników po 18 roku życia - różowe wino - muszę dbać o moralność tych młodszych rozumiecie).  

Mam jednak dach nad głową, który nie przypomina może willi Angeliny Jolie ale mam w nim swój ukochany pokój, urządzony ,,po mojemu". Mam wspaniałą rodzinę, która myślę, że użyłaby broni palnej i działa bojowego wobec każdego kto sprawiłby, że spadłby mi z głowy najmniejszy włosek. Mam niesamowitych przyjaciół, do których mogę zadzwonić o 3:41 i wiem, że na hasło: ,,Przyjedź mam problem" zjawią się choćby mieli pokonać trasę pociągiem, część przejechać na hulajnodze, a ostatnie metry się doczołgać, w piżamie, a po drodze kupując jeszcze pudełko moich ukochanych ciastek. Studiuję kierunek, który każdego dnia zachwyca mnie na nowo i z którym wiążę przyszłość nawet jeżeli każdy artykuł w Kodeksie Cywilny znam lepiej niż przygody ,,Harrego Pottera", a większość czasu poświęcam na kondensacji norm w przepisie co wierzcie mi jest jeszcze bardziej nudne niż brzmi. Mam zdrowie, które pozwala mi każdego dnia wstawać z łóżka i nawet jeżeli po całym dniu padam zmęczona po kilkunastu godzinach na uczelni lub sfrustrowana, a to bo trzeba było stać godzinę w kolejce w supermarkecie, tylko po to aby kupić jogurt, a to w autobusie ktoś nadepnął mi na nogę, kto inny potrącił, a ścisk był taki, że przysłowiowe sardynki w puszcze mają w niej więcej luksusu i miejsca tyle, że mogłyby tam urządzić imprezę, mogłam tego jednak wszystkiego doświadczyć i mam nowe wspomnienia.  

Nie mając tylu rzeczy...

 mam jednak bardzo wiele.

Jak zawsze zapytam o zdanie Was: 

a Wy, za co jesteście wdzięczni? :-) 

Wyrażacie podziękowanie na co dzień za te ,,małe rzeczy"? 

Related Items featured Motywacja