Proste pytanie, trudna odpowiedź: Kim jestem?

Spotkania w grupie znajomych 

mają zazwyczaj jeden schemat:

W związku? Cudownie! Twój ukochany właśnie zabrał Cię na tą najnowszą sztukę okrzykniętego nowym objawieniem reżysera współczesnego teatru. Koleżanki pieją z zazdrości, ponieważ ich mężczyzna zabrał je ostatnio... na mecz piłki nożnej. Tak właściwie to on chciał iść go zobaczyć, a one chcąc spędzić z nim choć trochę czasu wyrażały swój zachwyt nad nadchodzącym meczem wspominając o tym średnio co trzy minuty do tego stopnia, że on wierząc, iż sprawia jej przyjemność  nie z tej ziemi (i aby uniknąć wojny i konieczności jedzenia później przez miesiąc na mieście) kupił bilety dla dwojga. W rzeczywistości nie wiedzą nawet co to spalony, a większość meczu ukradkiem sprawdzały na telefonie Instagram zastanawiając się, czy Ci gracze w niebieskich spodenkach to ,,nasi''?

W pracy? Same sukcesy! Jesteś tak cenionym pracownikiem, że szef zleca Ci najcięższe zadania przez co ostatnio tak mało masz dla nich czas. Jednak przecież muszą to zrozumieć, masz przecież takie wysokie i odpowiedzialne stanowisko... Marzenie każdego kto próbuje wspinać się po drabinie sukcesu, do której nie jest przewidziana żadna winda. Kiwają głową ze zrozumieniem podziwiając Cię jednocześnie, że masz pozycję w firmie, a one one jedynie parzą szefowi kawę, która zawsze jest za mocna, za słaba, za gorzka, przesłodzona czy za gorąca...

Po opowiedzeniu tego wszystkiego zostaje jeszcze pokazanie zdjęć z urlopu! Wyciągasz plik zdjęć pokazując Wasz hotel. Ten to dopiero robi wrażenie! Pięciogwiazdkowy pałac nad jeziorem, z basenami i kortami do dyspozycji ich rezydentów. Pokazujesz także zdjęcia restauracji, w których jadaliście. Oczywiście same wykwintne do których aby uzyskać stolik konieczne jest zrobienie rezerwacji z kilkudniowym wyprzedzeniem.

Kończysz spotkanie kiedy w ustach niemalże zaschło Ci od opowiadania. Wychodzisz z kawiarni, w której się umówiłyście i od momentu kiedy przekraczasz próg czując na twarzy uderzenie chłodnego powiewu powietrza na policzku z zewnątrz...

wracasz do rzeczywistości. 

Wchodzisz do domu, a tam ukochany leży na kanapie, co nie dziwi Cię szczególnie, to obrazek jaki oglądasz każdego dnia, odwracając twarz od telewizora rzucając Ci krótkie; ,,hej" i dalej wracając do podziwiania meczu. Na spektakl o którym tyle opowiadałaś przyjaciółkom dostałaś bilety w pracy i wyciągnęłaś go niemalże siłą, po trzygodzinnym suszeniu mu głowy, że nigdzie nie wychodziliście od ostatnich trzech miesięcy. Zgodził się właściwie tylko dlatego, że po spektaklu miał być bankiet, a bankiet = dobre wino i jeszcze lepsze jedzenie. Dlatego większość przedstawienia przespał, za to na później nabrał życia i wigoru niczym nastolatek i niemalże biegiem leciał do stolika z przystawkami i drinkami. 

Praca? Faktycznie, masz dużo zadań jednak to dlatego, że firma przeżywa kryzys i ledwo wiąże koniec z końcem, a Ty obawiając się wizji zwolnienia, która wisi nad Tobą niczym topór bierzesz wszystkie dodatkowe zlecenia. Szef poruszony ciężką sytuacją nawet tego nie zauważa, a Ty ślęczysz po nocach nad tabelkami z zestawieniami sprzedaży i analizą zysków (których tak naprawdę nie ma nie przekłada się to jednak na mniejszą liczbę tekstu do zredagowania).

Urlop owszem, szarpnęliście się za ostatnie pieniądze za granicę, jednak mieszkaliście w motelu jedliście w przydrożnych barach, a pokazywane zdjęcia robiłaś miejscom, które oglądałaś jedynie przez szybę.

Kim wobec tego jestem? 

Są tacy, którzy widzą rysę na tej idealnej powierzchni, którą stworzyli. Inni powtarzają ją tak często, że zaczynają wierzyć, iż jest ona prawdziwa. Boją się zobaczyć prawdę i dalej tkwią w wymyślonym przez siebie - oczywiście perfekcyjnym świecie. Nie przyjmują do wiadomości realiów, wypierają ze świadomości nie chcąc się z nimi skonfrontować. Pragniemy bowiem być postrzegani jako ludzie sukcesu, ambitni i dodatkowo przekonanie innych, że tak jest umacnia nas w poczuciu, że tacy właśnie jesteśmy. Prowadzi to jednak do niemożności poddania pod wątpliwość istniejącej iluzji i w konsekwencji dalszego osobistego rozwoju. Jak bowiem zmienić siebie kiedy nie dostrzegamy istniejącego problemu, a wszystko jest ,,idealne"?

Jeżeli często zapewniasz wszystkich znajomych, że jest przecież tak wspaniale mimo iż w rzeczywistości do cudowności daleko, to pierwszy sygnał, że jesteś na doskonałej drodze do samooszukiwania siebie. Dodatkowo Twój niepokój powinien wzbudzić fakt, że za wszelką cenę potrzebujesz akceptacji i uznania. Jeżeli dodatkowo nie potrafisz wyrazić emocji i zamykasz się w sobie to oznacza, że czas na zmiany, bo możliwe iż żyjesz nie w prawdziwym świecie ale w fikcji i przywdziewasz maskę. 

Osoby takie często przyjmują pewne schematy. 

Muszę być silną kobietą. Tak mnie bowiem wychowały babcie i mamy. Dlatego też nie mogę mówić o problemach, ponieważ to przyznanie się do słabości, a słabość jest no... słaba. 

Chcę być sobą ale... się boję. 

Wstydzimy się odmienności, chcemy pasować do wytworzonego przez społeczeństwa wzoru. Kobieta? Idealna gospodyni domowa, najwspanialsza żona i kochająca matka, która potrafi pogodzić troskę o dom z karierą zawodową bez mrugnięcia okiem i możliwości pozwolenia sobie choćby na minimalną niedoskonałość. Dlatego wpisujemy się potulnie w schemat uznając go za jedyny prawidłowy. 

Dziś bowiem przecież kobieta, która nie posiada dzieci, bo postawiła na rozwój zawodowy, a z partnerem tworzy związek nieformalny to w poczuciu społeczeństwa zło, za które powinna zostać spalona na stosie. 

Żądamy też postrzegania jako ludzie sukcesu, gdyż czujemy wtedy władzę nad innymi, której tak pragniemy. Dlatego podejmujemy wszelkich rodzajów prac, dodatkowych kursów aby mieć poczucie, że robimy wszystko aby ludzie widzieli w nas osobę, która osiągnęła wszystko to co możliwe, zwłaszcza to co nie udało się innym powodując w nich poczucie zazdrości, które nas umacnia. Łatwo jednak w tym podążaniu do doskonałości zgubić wiele istotniejszych rzeczy po drodze.

Zapytam więc jeszcze raz: 

Kim naprawdę jestem?

Najważniejsze jest zderzenie z rzeczywistością. Nawet tą brutalną. Czasem może być to niczym kubeł zimnej wody ale wiecie co Wam na to odpowiem? Jednym z moich ulubionych haseł:

,,It's okey not to be okay"

Możecie to sobie wydrukować najlepiej na papierze, o wymiarach sięgających od końca jednej ściany do drugiej,  dodatkowo wytłuścić czerwoną farbą i czytać każdego dnia. Perfekcyjni ludzie nie istnieją, za to wyobrażenie o nich? Jak najbardziej! Sami je przecież tworzymy. 

Zdaj sobie zatem sprawę z tego jaki jesteś naprawdę. 

Macie wady? Pewnie, że macie. Zalety? Nie macie?

A ja Wam udowodnię, że tak. Tak tak, każdemu z osobna będę kłaść to do główki póki nie przyznacie mi racji - a mogę to robić naprawdę długo, więc lepiej nie bądźcie oporni. 

Nie traćcie czasu na bajki, żyjcie rzeczywistością w innym przypadku tworzycie fałsz, który bywa zgubny - łatwo się bowiem zatracić. Pamiętajcie, że szukanie pozytywnych stron to co innego niż wyłączne ich wyobrażenie i tkwienie w jej iluzji. 

Mieliście kiedyś problem z określeniem, wyrażeniem siebie? 

Udawaliście przed innymi prawdziwe emocje i własne ,,ja"

chcąc być postrzegani w konkretny sposób? 

Related Items featured Lifestyle