Tych najpiękniejszych nie zaplanujesz...

,,Co Ty wiesz o życiu, taki jesteś młody!"

Ileż to razy słyszeliśmy podobne zdanie od starszych powtarzających to niczym mantrę. Choć młodzi to przeżyliśmy jednak wiele. Z przeżytych zdarzeń i doświadczeń można by napisać niejedną powieść. Strach przeżywany przed egzaminami byłby jak znalazł do opisania go w książce grozy, przy których horrory Stephena Kinga wypadłyby blado, każda nasza wakacyjna wyprawa mogłaby stanowić temat powieści przygodowej, a  randka do miłosnej obyczajówki. Niejedna podróż w zatłoczonym autobusie i chęć mordu nietolerancyjnych w nim ludzi mogłaby być podstawą do kryminału, a to czego każą nam się uczyć wpisywałoby się jak znalazł do książek o tematyce fantasy wszak to również tematyka nie z tej ziemi! Młodzieńcza wizja związku? To dopiero utopia! 

Wszystko co doświadczyliśmy nie tylko ukształtowało nas samych, nasz charakter ale i pozwoliło na utrwalenie w naszej głowie niczym kadry zdjęć wspomnień. Pozwoliło nam na poznanie wszelakiego wachlarza emocji często zupełnie skrajnych - od zachwytu i radości, po łzy smutku. 

Dziś adekwatnie do zbliżających się wakacji, pakuję plecach we wspomnienia i udaje się w podróż- przypominajkę po mapie tych momentów, które zapamiętałam jako najbardziej niesamowite, zapadające w moją pamięć w tym ktoś by powiedział krótkim - zaledwie dwudziestoparoletnim życiu. 

1. Bawimy się w chowanego! 

To była najczęstsza odpowiedź na pytanie: ,,w co się bawimy?",  które padało wśród mojej ulubionej bandy koleżanek i kolegów z podwórka gdy mieliśmy po te kilka lat. Ktoś by powiedział: chowany? Cóż to takiego. Możliwe iż w większości przypadków nie należy to do wyszukanych rozrywek wywołujących szybsze bicie serca niczym przejażdżka po największej karuzeli w lunaparku. Miałam jednak to szczęście wychowywać się w miejscu z dala od centrum, bogatym w lasy, łąki, sady, a osiedle miało zaledwie parę tysięcy mieszkańców i każdy małolat znał się na wylot. Wybór miejsc do ukrycia się nie miał sobie końca i każda rozgrywka często kończyła się kapitulacją szukającego, którego i tak dalece rozwinięta wyobraźnia co do kryjówek kończyła się po kilkudziesięciu minutach. Podchody i strzałki malowane kredą podkradzioną z terenów na których budowano nowe domki jednorodzinne, czy granie w skakankę gdy wcześniej musiałyśmy losować która będzie nią ,,kręcić", ponieważ każda dziewczynka oczywiście wolała przez nią skakać przez co często chłopcy chcąc być bohaterami w naszych oczach i prawdziwymi macho ratującymi z opresji podejmowali się tego znienawidzonego dla nas zadania. Domki na drzewach do których budowy zmuszaliśmy naszych biednych rodziców, którzy ochoczo brali narzędzia i często uderzając się młotkiem w duży palec realizowali nasze pierwsze projekty i wizje przyszłych domów może w nieco mniejszej skali. 

2. Wakacje niczym u dzieci z Bullerbyn 

Czy dla kilkuletniego dziecka może być piękniejsze miejsce dla zrealizowania jego szalonych pomysłów niż prawdziwa polska wieś? Dziadkowie mieli z nami - wnukami, którzy mieli w sobie energii niczym po spożyciu worka cukru nie lada przeżycia, za który powinni dostać order wytrwałości! Skakanie po dachu stodoły, uciekanie przed znienawidzonym kogutem, który nie chciał się z nami zaprzyjaźnić mimo naszych usilnych prób bliższego poznania, podkradanie jajek. Najpiękniejsze obrazki to drewniana huśtawka za domem na którą była kolejka jak za czasów PRL-u i pole na którym można było zbierać maki i pleść wianki podczas wyprowadzania krów. Do tego najwspanialszy smak orzechów laskowych z drzewa rosnącego przy ścianie ukochanego domu.  

3. Pierwszy medal! 

Najbardziej na świecie kochałam ten moment kiedy opierając dłonie o nawierzchnię stadionu, podnosiłam do góry kuperek nie słysząc już żadnych innych dźwięków wyostrzając wszelkie zmysły na moment kiedy usłyszę ten jeden wyczekiwany - odgłos pistoletu zwiastującego, że długie nogi należy pobudzić do pracy. Zaczynał się bieg i prawdziwa walka o zwycięstwo, w której często wszelkie chwyty były dozwolone stąd poznałam się bliżej nie raz z ramionami biegnących obok koleżanek, które w mniej czysty sposób próbowały odebrać mi szansę na złoto. 

Nigdy nie zapomnę błyszczenia na mej klatce piersiowej pierwszego medalu w mistrzostwach wojewódzkich, choć był on niczym w porównaniu z widokiem stojącego na trybunach uśmiechu mojego najlepszego jakiego w życiu miałam trenera, który denerwował się dziesięciokrotnie bardziej niż ja i obgryzał ze stresu paznokcie choć nigdy by się do tego nie przyznał - mojego taty. Widać bieganie za nim kiedy prowadził samochód w formie treningu się opłacało. Drugim najwierniejszym fanem należącym do mojego fanclubu i stałym bywalcem moich wyścigów był dziadek, który nie opuścił chyba żadnego i zawsze ukrywał się przed moim sokolim wzrokiem abym nie stresowała się dodatkowo jego obecnością. Ja zawsze jednak czułam, że gdzieś jest i trzyma mocno kciuki. 

4. Zakończenie przedszkola 

Grałam główną rolę - wróżkę, która odczarowywała wszelkie przedszkolaki, które z kaczuszek przemiały się w prawdziwych uczniów gotowych pójść do szkoły. Ileż to było przygotowań i stresu! Wszak zakończenie przedszkola to nie lada dzień, a na auli było więcej członków rodziny każdego z nas niż gości na  ślubach i innych podobnych okazjach. Poszukiwania sukienki zakończyło się zakupem najbardziej koronkowej, różowej i falbaniastej sukienki jaką w życiu widziałam. Do tego wymusiłam na biednych rodzicach zakup pięknych białych pantofelków aby być iście prawdziwą czarodziejką rodem z bajek - pamiętam, że niestety były odrobinę za małe jednak co z tego! Oprócz tego pierwszy w życiu taniec poloneza - z największym przystojniakiem w przedszkolu, taka byłam farciara! Na zakończenie układ taneczny z koleżankami do piosenki, którą pamiętam do dziś: ,,Szybko zbudź się szybko wstawaj, szybko szybko stygnie kawa!" Hmm chyba już w latach młodzieńczych wywróżono mi moje kofeinowe uzależnienie. Po całej ceremonii następował moment jednak najprzyjemniejszy: poczęstunek! Stoły uginały się od ciastek, rurek z kremem, ciast, a ja znając swoje dziecięce łakomstwo nie poszłam do domu póki nie spróbowałam każdego. Pewnie wzięłam też kilka ukradkiem ,,na wynos" kiedy nikt nie patrzył... 

5. Pierwsza samodzielna dorosła wyprawa

 z dala od rodziców

Pamiętam do dziś to podekscytowanie kiedy pakowałam swój plecak, który był prawie mojej wielkości (naprawdę!) na pierwszą w życiu kolonie. Miałam wtedy osiem lat i była to moja pierwsza wycieczka bez rodziców. Zakochałam się wtedy w górach bez pamięci i ta miłość pozostała do dziś. Do tego chrzest bojowy gdzie jedliśmy miksturę z połączenia wszystkiego co ,,starszaki" znalazły w lodówkach pensjonatu, a możecie mi wierzyć, że ich wyobraźnia była bardzo bogata. Zatem przyszło mi spróbować miksu składników takich jak musztarda, dżem czy ogórki kiszone. Następnie sturlanie się ze wzgórza, a na koniec  ,,spacer wstydu" gdzie umazani błotem musieliśmy przez w kierunku strumienia całą miejscowość. Czułam się wtedy niczym celebrytka oślepiana fleszami aparatów turystów i mieszkańców. 

Cudownych wspomnień mam tak wiele, że mogłabym pisać i pisać do czasu kiedy na mej głowie pozostałyby już tylko siwe włosy, a zamiast siedzieć jak obecnie przy biurku musiałabym się przenieść na bujany fotel. Jednak wybrałam zaledwie te z okresu dzieciństwa, za to, że pozwoliły mi na pierwsze poznanie piękna tego świata oraz wszelakich emocji i doświadczenie pierwszych oznak miłości moich bliskich. 

Jakie są wasze najpiękniejsze wspomnienia i momenty w życiu? :-)

Podzielcie się proszę w komentarzu, powspominajmy razem! 

Inspiracją dla owego wpisu było wyzwanie blogowe Uli Phelep z bloga Sen Mai - 5 dni do zmiany bloga. Kto nie zna jej wspaniałej strony niech szybko nadrabia straty!

Related Items featured Lifestyle