Dajesz-dostajesz czy dajesz-dajesz?

Niczym Święty Mikołaj - dajesz prezenty!

Twojej nieskazitelności w prowadzeniu domu pozazdrościłaby niejedna gospodyni. To Ty powinnaś pisać poradniki i pokazywać w programie telewizyjnym najlepsze metody na wybawianie plam z czerwonego wina. Metodą prób i błędów znalazłaś patent idealny i żaden brud nie jest w stanie wyjść zwycięsko ze starciem z Twoją magiczną ściereczką. Masz trójkę dzieci, każdy powiedziałby, że niezły cyrk na kółkach ale przecież nie u Ciebie! Ty jesteś w stanie przebrać Antosia, zrobić Zosi kanapki do szkoły, a Jacka na czas zawieźć na trening karate. Co więcej koszula dla męża wyprasowana wisi już w sypialni, kot mruczy z zadowoleniem, bo miseczka wypełniona po same brzegi ulubioną karmą. Kiedy wracają domownicy, obiad z trzech dań czeka już na dzieci na stole, po czym szybko wysyłasz je do swoich pokoi, aby odrobiły lekcje, po czym oczywiście je sprawdzisz, a w tym czasie zmywasz wszystko i szykujesz kolejną zastawę na powrót męża.

Wreszcie następuję apokalipsa, jesteś chora i z łóżka jest w stanie podnieść Cię jedynie wypożyczony z pobliskiej budowy dźwig. Nagle idealny obrazek przeistacza się w dzieło rodem z obrazów Abstrakcjonistów, które kosztują miliony, a patrząc się na nie choćby i trzy godziny nie jesteś w stanie stwierdzić: ,,Co autor miał na myśli". Cały dom staje na głowie. Mąż po paru godzinach kapituluje i błaga przez telefon teściową o szybki przyjazd i ratunek oferując w zamian weekend w spa, ba!  Właściwie to odda wszystko byle tylko ktoś uratował go z tego chaosu zwłaszcza, że dziś najważniejsze święto w roku - finał Ligii Mistrzów. Nikt jednak nie ma na tyle skłonności masochistycznych, aby zająć się tą uroczą przecież gromadką i pomimo tego, że Twoje kichanie powtarza się średnio co cztery sekundy, a kaszel swą siłą jest w stanie burzyć okoliczne domy, wyskakujesz z łóżka i doprowadzasz wszystko do ładu. Mąż przed telewizorem już wykrzykuje obelgi na sędziego, bo to wcale nie był spalony. Dzieci szczęśliwe, bo zamiast tej brei jaką próbował im wcisnąć na deser co teoretycznie miało być śmietankowym budyniem, a przypominało raczej zaprawę murarską, dostały maślane, upieczone przez Ciebie ciasteczka, których zapach spowodował, że pod oknami ustawiają się sąsiedzi z nadzieją, że zostaną zaproszeni i załapią się na podwieczorek. Prawdziwa sielanka. Po wszystkim kiedy już tylko chwila dzieli Cię od zakopania się po same uszy w ciepłej pościeli uświadamiasz sobie, że właśnie skończyła Ci się polopiryna i witamina C bez których nie ma szans na cudowne ozdrowienie. Dzieci niech sobie spokojnie jedzą, a mąż ogląda, przecież to tylko kawałek, przejdziesz się, sklep jest tylko 15 minut drogi piechotą, świeże powietrze przecież dobrze Ci zrobi! Kończysz z zapaleniem płuc. Mąż w pewnym momencie nawet próbował zaoferować pomoc (w przerwie meczu) jednak Ty zapewniłaś go, że dasz radę to tylko maluteńki katareczek - termometr jednak przekraczając skalę 40 stopni sugerowałby zgoła co innego.

Wzięłaś wszystkie zlecenia by odciążyć zespół pracowników, który już ledwo dycha nad stertami papierów. Jesteś panią prezes - musisz dbać o firmę, która jest dla Ciebie niczym dziecko. Szef właśnie położył Ci na biurku kolejny stosik i dodatkowe takie tam 200 stron, Ty jednak nie przejmujesz się, możesz zarwać noc, ważne aby przed jutrzejszym spotkaniem z klientami wszystko było zapięte na ostatni guzik. Przewracasz kartki, wypełniasz rubryczki, a w głowie układasz już mowę zachęcającą na skorzystanie z Waszych usług. Będzie idealnie, jak zawsze przecież. Zostało Ci jeszcze sporo pracy, a godzina późna jednak nie zraża Cie to absolutnie. Nie jadłaś kolacji jednak co z tego. Zawsze istnieją przecież nocne pizzerie na dowóz, a Twój firmowy fotel, może też stanowić prowizoryczne łóżko. Pracownicy widząc Twoje opadające powieki litują się i dzielnie zapewniają, że są w stanie to zrobić za Ciebie (w rzeczywistości wymyślając sto sposobów jak niepostrzeżenie wymknąć się do domu aby nikt nie zauważył). Jednak widząc ich zmęczone twarze nie chcąc ryzykować i powierzyć im wyczerpanym mózgom tak istotnych zadań i odpowiadasz: ,,Dziękuję, ale zrobię to sama".

Dajesz-dostajesz czy dajesz-dajesz?

Niebezpiecznie szala przechyla się w wyłącznie jedną stronę, kiedy powinna ustawiona być w równowadze. Międzyludzkie i satysfakcjonujące relacje opierają się bowiem na zasadzie dajesz ale i otrzymujesz.

Ty jednak dajesz z siebie wszystko. Właśnie: dajesz i jesteś wyłącznie dawcą. Z nieukrytą satysfakcją realizujesz potrzeby innych ciesząc się, że tyle jesteś w stanie zrobić. Zbawiasz niemal cały świat i tak dajesz, dajesz, dajesz i nagle co się dzieje? Twój koszyk darów jest pusty, a Ty nie masz już nic do ofiarowania. Biorcą jednak zostać nie chcesz. Biorąc może nastąpić moment kiedy czujesz nadmiar i uciekasz czując przesyt. Być bowiem biorcą to mieć dług wdzięczności, a kto by tam chciał być dłużnikiem...

Inny punkt widzenia - danie więcej nie spowoduje, że w zamian będziesz miał więcej. Niestety. To tak nie działa. Jeżeli poświęcasz się na 99%, to druga osoba może już tylko podarować Ci pozostały jeden malutki procencik. Wszystko bowiem w naturze jest na 100%.

Może być również tak, że dajesz, uważając, że tylko w ten sposób zasłużysz na uwagę, zainteresowanie i... uczucia innych. To przekonanie zamyka Ciebie i Twoje potrzeby. Boisz się przyjąć cokolwiek. Pytanie o pomoc rodzi poczucie winy, że może zbyt wiele wymagasz, jak możesz chcieć, przecież nie wypada...

Zamiast dawać - podziel się tym czego masz zbyt wiele. Zdaj sobie sprawę z tego czego masz w nadmiarze oraz, że faktycznie chcesz to oddać. Dlatego, że chcesz, nie ponieważ oczekujesz profitów. Nie z powodu tego, że bezpieczniej pełnić rolę dawcy niż biorcy. Już z pewnością nie po to, aby zdobyć miłość innych.

Pomyśl o własnych pragnieniach, skup się na sobie, zatroszcz się też o siebie. Tu znów zadziałaj sam - powiedz sobie komplement: stań przed lustrem i powiedz: ,,Ale z Ciebie laska" albo: ,,A co to za przystojniak?" Przyjmuj też dobre słowa innych i nie blokuj się na nie, to nic złego przyznać przed sobą, że naprawdę Ci ładnie w tej nowej bluzeczce!

Relacja satysfakcjonująca jest tylko kiedy dajesz, ale przyjmujesz tyle samo w zamian. W każdym innym przypadku jest czegoś tu za dużo, a gdzie indziej jest czegoś brak.

Nie wymagaj jednak od innych więcej niż mogą dać kierując swe prośby wyłącznie z żądaniem. W momencie otrzymania osiągniesz poczucie, że owszem dostałeś co chciałeś ale: z litości lub ponieważ zostało to wymuszone.

Nie bój się powiedzieć: tak

Ktoś chce Ci kupić wielkie ciastko z ogromną ilością lukru? Tak.

Chce za Ciebie pozmywać naczynia, które stoją już od trzech dni na blacie stołu i zaczęły się już na nich tworzyć zupełnie dotychczas nieznane kultury bakterii? Tak.

Nie wie jeszcze na co się pisze, ale chce zrobić za Ciebie rozliczenie z wyników sprzedaży szczoteczek do zębów z ostatniego roku? Tak, tak, tak!

Jak zawsze na koniec jestem ciekawa Waszej opinii i doświadczeń. :-)

Jesteście dawcami i staracie się każdemu podarować ,gwiazdkę z nieba"
 nie biorąc absolutnie dla siebie, a może sami częściej czerpiecie od innych?  

Potraficie przyjmować pomoc czy przychodzi Wam to z trudem?

Dziękuję wszystkim ogromnie za wsparcie i wspaniałe słowa pod poprzednim wpisem. 

Wasze kciuki pomogły, obrona zdana na 5! :-) 

Tym samym zaczynam zasłużone wakacje i zostaje tu już na dobre, bez żadnych przerw!

Related Items featured Motywacja