Mam na imię zazdrośnica.

Na temat zazdrości można snuć długie, mądre wywody albo uznać ją za oznakę słabości, 

ale chyba nigdy nie uda się człowiekowi zazdrości poskromić... 

Paulo Coelho, Jedenaście Minut

Kiedy byłam małą dziewczynką jak pewnie większość marzyłam o tym aby zostać księżniczką, chciałam mieć lśniące, długie blond włosy niczym Roszpunka, (natura jednak przewrotnie obdarzyła mnie kasztanowymi falami, których nie sposób poskromić), piękną suknię balową koniecznie tiulową, różową i z długim trenem. Mając lat naście jednak żadna z nas nie chciała już zostać królewną. Nastała bowiem era kiedy zapragnęłyśmy wyglądać jak prawdziwe kobiety. Rozpoczęły się więc pierwsze próby użycia eyelinera, których efektem było najczęściej uzyskanie efektu oczu pandy, a największym sukcesem okazywał się fakt, że nie pozbawiłyśmy się przy okazji oka. Rozpoczęło się podkradanie mamie wysokich obcasów oraz przeglądanie kolorowych magazynów w których na każdej stronie atakowane byłyśmy wizerunkiem kobiety z uśmiechem od ucha rodem z reklamy wybielającej pasty do zębów, nieskazitelną cerą i oliwkową karnacją wyłącznie oczywiście w rozmiarze zero. Wtedy po raz pierwszy westchnęłyśmy i pomyślałyśmy: ,,Chciałabym tak wyglądać". Wraz z tą myślą po raz pierwszy zakiełkowało też w nas uczucie skradające się niczym żmija, a mianowicie...

Zazdrość 

Przypuszczam, że każdy z nas spotkał się kiedyś z tym uczuciem, bo przecież która z nas nigdy nie przeglądała Instagramu ze zdjęciami dziewczyn rodem z pokazu Victoria's Secret z płaskimi brzuchami ciężko wypracowanymi na siłowni podziwiając je, często też drukując ich wizerunki i wieszając sobie na lustrze dla motywacji.  W ciągu mojego życia nie spotkałam chyba nigdy kobiety, która nie chciałaby czegoś zmienić, poprawić lub w stu procentach byłaby zadowolona z siebie. Tkwi to chyba w naszej naturze i ciężko jest nam się wyzbyć tego doszukiwania w sobie wad. Niemniej w tej sytuacji można albo do końca życia ubolewać nad tym, że nie mamy metra osiemdziesiąt czy figury klepsydry i próbować niestrudzenie zmieniać się by być coraz lepszą i lepszą wersją samej siebie albo pogodzić się z tym, że ideały nie istnieją i w pełni zaakceptować to jacy jesteśmy.  

Zazdrość w relacjach międzyludzkich 

Problem zaakceptowania siebie może być jednak tym większy jeżeli ma destrukcyjny wpływ nie tylko na nas samych ale też na tworzone i pielęgnowane przez nas relacje z innymi ludźmi. Zdarza się, że zazdrościmy naszym przyjaciółkom wspaniałych włosów czy kobiecych krągłości, których nam natura poskąpiła marząc jednocześnie o posiadaniu takich samych. Uczucie to rządzi nami często do tego stopnia, że jesteśmy w stanie być nieszczerzy i kłamać na temat super nowych spodni koleżanki wiedząc doskonale, że wygląda głupio dzięki czemu możemy się dowartościować i poczuć ładniejsze. Znam również skrajne przypadki kiedy rozpadały się wieloletnie przyjaźnie z powodu tego, że osoba, która zawsze była ,,tą drugą" w towarzystwie atrakcyjniejszej i bardziej popularnej koleżanki czuła się z tym źle do tego stopnia, że wolała odseparować się by wreszcie poczuć się tą naj. Zawiść popsuć może najlepszą nawet przyjaźń i nie tylko, bowiem jest ona głównym i niechcianym gościem w innej relacji, a mianowicie... 

Zazdrość w związku 

Możemy zarzekać się i zarzekać: ,,Ja? Zazdrosna o Ciebie? W życiu!". Ciężko mi będzie jednak w to uwierzyć. Tak samo jak w fakt, że nigdy nikomu nie zdarzyło się przejrzeć telefonu czy skrzynki pocztowej swojej drugiej połowy w poszukiwaniu dowodów zdrady gdy tylko wyszedł do łazienki. Wbrew powszechnej opinii nie musi to wcale wynikać z kompleksów czy niskiego poczucia własnej wartości. Osoby pewne siebie mogą czuć zazdrość w związku z brakiem poświęcenia jej wyłącznej uwagi na jaką według własnej opinii zasługują. Przyczyny mogą być bardzo różne poczynając od wzorców jakie były obecne w naszym życiu, doświadczeń z przeszłości czy też wynikać z naszego charakteru są osoby bowiem bardziej wrażliwe czy potrzebujące więcej zaangażowania drugiej osoby by czuć się pewnie. 

Co ciekawe choć uczucie to postrzegane jest jako negatywne to jego brak w związku także uważane jest za coś nieprawidłowego w myśl zasady: ,,Nie jest zazdrosny to mu nie zależy."

W swoim dwudziestoparoletnim życiu zaznałam zarówno skrajnej i chorobliwej zazdrości ze strony drugiej osoby jak i całkowitego jej braku i oba doświadczenia nie wspominam ze szczególnym utęsknieniem. Czy najwłaściwsze wydaje się się zatem wypośrodkowanie wszystkiego?

Zazdrość bywa toksyczna jeżeli spowodowana jest kompletnym brakiem zaufania do partnera. Jednak z drugiej strony jej obecność może zostać uznana także za objaw pozytywny świadczący o głębokim uczuciu i przywiązaniu. Zresztą jak głosi pewna stara piosenka... nie ma miłości bez zazdrości. ;-) 

A jak to jest u Was, zdarzało Wam się porównywać z innymi 

i w związku z tym zazdrościć im pewnych cech charakteru czy wyglądu?

Jak myślicie zazdrość w związku: potrzebna czy niszcząca?

Related Items featured Lifestyle