Ruda to pewnie wredna!

W sobotni poranek wstałam standardowo punkt dziewiąta, ubrałam się, spakowałam do mojej torebki bez dna milion niepotrzebnych rzeczy i wybrałam się w kierunku dworca aby czerpać przyjemność z podróży naszymi wspaniałymi liniami kolejowymi. Kolejka po bilet ciągnęła się w nieskończoność, a ja oczywiście dotarłam na dworzec dziesięć minut przed odjazdem pociągu stąd na peron musiałam ruszyć standardowo biegiem. Udało się jednak! Teraz rozpoczyna się etap najtrudniejszy: walka o miejsce. Nieprzypadkowo używam pojęcia walka bo kto nie korzystał nigdy z tego środka transportu nie wie, że przy takiej podróży ma darmowy pokaz gali bokserskiej. Przepychanki, deptanie sobie po stopach i potrącanie torbami to rzecz nieodłączna takiej wyprawy. Taka zabawa! 

Idę sobie środkiem i szukam wolnego miejsca. Tutaj nie bo siedzą starsze panie, które zapewne zagadywać mnie będą całą drogę: ,,czego się pani uczy", ,,gdzie pani jedzie", a wszystko skończy się podsumowaniem: ,,ach ta dzisiejsza młodzież!". Inny przedział też odpada bo wypełniony nastolatkami i pewnie cała podróż upłynie mi na słuchaniu, o tym kto na wczorajszej imprezie zaliczył ,,zgona", a z czego jest największa ,,beka". Zaglądam z nadzieją do ostatniego przedziału i widzę starszego ode mnie chłopaka, muskuły przebijają się przez obcisły podkoszulek z modnym napisem z jakiejś hip-hopowej piosenki, na nogach szary dres. Myślę sobie: ,,nie nie, to niebezpieczne siadać z takim, bo to typowy dres". Nagle patrzę co dzierży w ręku - a tu książka. Książka na dodatek nie byle jaka bo ,,Oskar i Pani róża" Erica Emanuela Schmitta. Nagle zapałałam sympatią do kolegi i wybrałam ten właśnie przedział. Dlaczego jednak o tym wspominam, chciałam zobrazować jak pierwsze wrażenie wpływa na naszą ocenę drugiej osoby. Nie znając jej, nie zamieniając ani słowa w ciągu zaledwie kilku sekund w mojej głowie pojawiła się dokładna charakterystyka podobnie jak w poprzednich przedziałach do których zaglądałam. Uświadomiłam sobie, że do czasu kiedy nie zobaczyłam co czyta byłam przekonana ,,jak dres to jest taki i taki..."
W ten właśnie sposób powstają: 

Stereotypy

Młodzież 

Wszystkie nastolatki są rozwydrzone, nie mają szacunku dla ,,starych", ani żadnej pokory wobec nikogo kto mówi im co mają robić. Każdy wieczór kończą pijani w krzakach, pojęcia książka czy teatr nie znajdą bo to przecież nuda, a za jedyny kontakt z kulturą uważają przeglądanie postów na plotkarskich portalach na swoich wypasionych Iphonach. 

Starsi ludzie 

Ci z kolei nie rozumieją dzisiejszych czasów, ani całego tego postępu bo ,,kiedyś tego nie mieliśmy i było oczywiście lepiej". Za największe zło tego świata uznają Internet. Słuchają tylko radia zaczynającego się na M i wysławiają pod niebiosa jego założyciela. Obowiązkowym elementem ich ubioru jest beret - koniecznie moherowy, a największymi wrogami jest grupa opisana powyżej, bo każdy małolat to istny diabeł. 

Typowy Polak 

Typowy polaczek nie wyobraża sobie dnia bez kieliszka, na wczasy jeździ tylko do Egiptu oczywiście w sandałach i białych skarpetkach. Po studiach wyjeżdża do Anglii gdzie zasila szeregi grupy obłapiającej zmywak. Jak sąsiad ma nowe auto to na pewno ukradł lub zdobył za jakieś machlojki, bo przecież na pewno nie zarobił na nie uczciwą pracą! Na obiad toleruje jedynie schabowego, ziemniaki i mizerię, a weganizm uważa za wymysł szaleńców przypinających się łańcuchami do drzew w ich obronie. Każdy nie-polak to wróg chyba, że Rusek bo z takim to można się chociaż napić wódeczki. 

Blondynka

Blondynka to dzisiaj nie określenie kobiety z jasnymi włosami ale stan umysłu. Każda ma różowe tipsy i białe kozaczki, dożywotni karnet na solarium, a w głowie jedynie echo. Większość dnia spędza trzymając w jednej ręce smycz ze swoim yorkiem, a za drugą trzymając swojego misiaczka, który jest wysokim dresem z łańcuchem na szyi, z pokaźną zawartością banknotów w portfelu, które najprawdopodobniej zdobył poprzez zastraszanie lub przemyt.

Skąd się biorą stereotypy i dlaczego im ulegamy 

Odpowiedź wydaje się łatwa i oczywista, a mianowicie dlatego, że głównie w ten sposób upraszamy sobie życie. Nie musimy tworzyć opinii na temat osób na podstawie poznania ich charakteru, bo po co. Wystarczy zlustrowanie i to zazwyczaj pobieżne wyglądu. Dziewczynka ubrana na czarno? Emo lub goth, pewnie słucha metalu i narzeka jaki świat jest niesprawiedliwy i okrutny. Chłopak w sportowym stroju? Pewnie kibol, co pod łóżkiem trzyma kastet. Zajmuje nam to znacznie mniej czasu i nasz rozmówca szybko zrozumie co mamy na myśli używając pojęcia, które ma zakodowane takie, a nie inne, utarte w społeczeństwie znaczenie. Jest to też często konsekwencja niechęci do danej grupy ludzi i wysokiego poziomu nietolerancji.

Do czego prowadzi takie kategoryzowanie 

Powoduje to znaczne uprzedzenia często niemające pokrycia w stanie rzeczywistym bowiem oparte są nie na rzetelnej wiedzy lecz pewnych uproszczeniach często fałszywych i nieadekwatnych. W dalszym efekcie może powodować nienawiść, a w skrajnych przypadkach także przemoc. W ten sposób też często podnosimy własną ocenę kosztem odmiennych osób, grup czy subkultur. Wywyższając siebie lub swoją grupę społeczną, a uwłaczając wszystkiemu co spoza niej. Stąd też zjawiska dyskryminacji i brak zaufania wobec wszystkiego co ,,obce", i zamknięcie się jedynie na to co nam znane. 

Za plus stereotypów można wskazać to, że dostrzegamy odmienność i jeżeli tylko ją szanujemy możemy dowiedzieć się więcej o sobie samym i swoim środowisku.
Na codzień staram się nie określać nikogo w ten sposób, ponieważ nie ma nic gorszego dla mnie niż generalizowanie i ,,wrzucanie wszystkich do jednego worka". Zdaje sobie jednak sprawę, że zwłaszcza w mowie potocznej często używamy takich, a nie innych określeń bo ta komunikacja charakteryzuje się właśnie prostotą. 

A Wam zdarza Wam się charakteryzowanie kogoś jedynie na podstawie

 wyglądu czy jego przynależności do danego narodu czy subkultury?
Bądźcie szczerzy i przyznajcie się bez bicia! :-)

Related Items featured Lifestyle